Kayleigh van der Veen is kinderverpleegkundige bij Villa ExpertCare. 'Mijn werk is het allerleukste dat er is. Toch kom ik soms voor uitdagingen te staan, welke ik niet gauw kan loslaten'.

Een meningsverschil ontstond tussen mij en een meisje dat sinds een jaar in onze kinderzorgvilla woont. Ze heeft situaties meegemaakt die je een kind niet wenst en heeft moeite met emotieregulering. Onze discussie leidde tot een woede-uitbarsting bij haar. Dit gebeurt helaas vaker en al lange tijd zoeken we met man en macht naar wegen hoe we hier het beste mee om kunnen gaan.

Ze is op zo’n moment een gevaar, voor zichzelf maar ook voor anderen. Ik moet haar vastpakken in, zoals wij het noemen, een stevige knuffel. Zo heb ik haar van achteren vast in een knuffel houding en zitten we samen op haar bed. Ze probeert met al haar kracht los te komen, ze is zo sterk dat ik moeite heb om haar te bedwingen. Mijn gedachten dwalen af. Hoelang zit ik hier al? Hoe lang houd ik dit nog vol? Ben ik sterk genoeg om haar vast te houden? Moet ik haar loslaten? Wat gaat ze dan doen? Misschien doet ze zichzelf wel pijn of rent ze weg? Terwijl ik nadenk, voel ik dat ze zich minder begint te verzetten. Ik laat haar ook iets losser en begin over haar armen te wrijven. Ondertussen probeer ik haar gerust te stellen door te sussen en te neuriën.

Het werkt, het meisje haar woede slaat om in verdriet en ze begint hard te huilen. Ze wil naar haar moeder, ze mist haar. Terwijl zij haar tranen laat gaan, heeft ze geen idee dat ik het inmiddels ook aardig zwaar krijg om mijn tranen te bedwingen. Hoe kan het dat sommige kinderen niet bij hun moeder kunnen zijn? Hoe kan het dat zij nog steeds geen gezin heeft die haar liefde kan geven? Hoe kan het dat onze jeugdzorg in Nederland zo druk is dat zij na een jaar nog steeds geen vaste plek heeft gevonden? Hoe kan het dat ze kampen met bezuinigingen? Hoe zal het met haar aflopen? Hoeveel pijn en verdriet kan zo’n jong meisje verdragen?

Samen schommelen we rustig heen en weer op het randje van het bed. Beiden voelen we waarschijnlijk even dezelfde emotie: wanhoop. Ik mag in mijn handen knijpen dat ik in een gezin ben opgegroeid met mijn beide ouders, dat besef ik me nu des te meer.