Goedemorgen lieve mensen, 

Van de week zorgde ik een groot deel van de dag voor een kleine, dappere strijder.
Een jongetje wat naar huis is gebracht om te overlijden. Voor velen mensen klinkt dit heel heftig en het is ook heftig. De andere kant van het verhaal is dat het de mooiste en puurste vorm van zorg geven is. Alles mag, niks moet. Meebewegen met het kind, ouders, het systeem en veel observeren en in gesprek blijven. De laatste fase van je leven, dingen die voor het laatst worden gedaan en laatste wensen die in vervulling gaan. En het zal je verbazen hoe sterk kleine mensjes zijn, alsof ze voelen dat ze harder moet werken, omdat ze niet gezond zijn.

Kinderpalliatieve zorg
Vorig jaar heb ik een paar maanden samen met een collega de kinderpalliatieve training gevolgd in Utrecht. Een mooie rugtas met bagage waarin veel tools zitten die ik goed kan gebruiken in mijn werk. Gesprekstechnieken, kennis over de stervensfase en dat er vele manieren/ mensen zijn die ouders/ kinderen kunnen helpen in deze fase. Palliatief betekent verzachtend. Gericht op welzijn en verlichten en niet op genezing. Elke situatie is weer anders, elk gezin heeft weer andere wensen en behoeften en elke keer wordt er weer een team samengesteld om deze zorg thuis zo goed mogelijk te geven. Als wij de zorg thuis afsluiten en we hebben een nazorggesprek met ouders waarin ouders aangeven dat zij tevreden zijn met hoe het is gelopen dan zijn wij ook tevreden.

Geen oordeel
Achter dit soort casuïstieken( zoals wij dat noemen) schuilt een hele organisatie. Artsen, verpleegkundigen, apotheken, leveranciers, palliatief consulenten, maatschappelijk werkers, psychologen, rouw- en verliestherapeuten/begeleiders en ga zo maar door. Er is communicatie op vele fronten om het thuis zo goed mogelijk te laten verlopen. Ik had een mooi gesprek met ouders toen ik van de week bij hun thuis was vanwege de laatste fase van hun kindje. De oordelen in het leven, hoe iedereen alles anders doet en ook w.b.t de laatste fase. Het geloof is een belangrijk aspect voor deze mensen. Vader vroeg zich af wat ik ervan vond en hoe ik erover dacht. Waarop ik antwoordde: “ Het enige wat voor mij belangrijk is in de rol die ik vervul als kinderverpleegkundige, maar ook als mens is dat ik luister naar jullie wensen, jullie behoeftes en dat ik zorg ( samen met het multidisciplinair team) dat het thuis zo comfortabel mogelijk is, in een situatie die erg verdrietig is.” 
En dat meen ik uit het diepst van mijn hart. Op zo’n dag als van de week ligt mijn volledige focus daar, om alles te doen wat er moet gebeuren zodat alles ‘ op rolletjes’ loopt. Dat ouders, ondanks al het verdriet, tevreden zijn met hoe wij daar handelen en als er zeilen bijgezet moeten worden, dan doen we dat. 

Kwetsbare momenten
Als je het mij vraagt is het de mooiste en puurste zorg die wij als (kinder)verpleegkundigen mogen geven. Wij mogen in de meest kwetsbare momenten in het leven van mensen een huis binnen stappen en mensen vertrouwen volledig op ons handelen, kennis en kunde. Ik leer ontzettend veel van deze zorg en dagen. Het leert mij nog beter te luisteren naar mensen, nog minder te oordelen, nog beter te kijken en mensen te accepteren zoals ze zijn. Respect te hebben voor elkaar en liefde te verspreiden, in welke vorm dan ook.

Ik sluit graag af met een mooie quote die een vriendin van mij op haar arm heeft staan.

Als iets liefs je verlaat, blijft nog altijd de liefde.

Ik wens jullie een fijn weekend!

Liefs,
Jon